Marthie Oosterman - Mostert

Gouda 2008

expositie 'Gewoon Gouds'

Lees meer >> | 1770 keer bekeken

kunstgids

Lees meer >> | 1138 keer bekeken

promotie

promotiebord in winkelcentrum de Crimpenhof in Krimpen a/d IJssel

Lees meer >> | 1186 keer bekeken

persbericht in het Kontakt

Lees meer >> | 1340 keer bekeken

wandeling

Soms, als je even de tijd neemt om door de wandelgangen van een verlopen leven te wandelen, zul je merken dat alles wat je in je leven ooit hebt beleeft en nog zal beleven onlosmaakbaar met elkaar verbonden is.
Het ene loopt gewoon door tot het volgende meestal zonder dat je je ervan bewust bent.

Een dun maar opvallend sterk scharlaken draadje weeft door de tapestrie van heel je leven. Zo onopvallend, doch duidelijk genoeg om aan te geven waar je vandaan komt; wie je bent, waar je mee bezig bent en waar je naar toe onderweg bent.

Een van de eerste dingen die ik ooit met passie fotografeerde waren de vervallen ruines van mijn geboorte grond en de tenger fragiele klaprozen die de weerloosheid van de mens symboliseren.
Slagvelden veranderden vaak in bloeiende klaproos velden. Men vermoede dat de bloem ontsprong uit vergoten bloed.

In het boek Petrus staat: “alle vlees is als gras en al zijn heerlijkheid als een bloem in het gras; het gras verdort en de bloem valt af...” .

Ik fotografeer graag dingen die mij herinneren aan mijn dierbaren, oude wereldse objecten, een zijden bruidsjapon, de eerste paar nette schoenen van ’n trotse jonge man, een Oldsmobiel uit de jaren dertig, kerken, begraafplaatsen.

Het woord kerk associeer ik met zowel leven als met dood. Met geloften en nood! Een plek waar kindertjes aan de Hemelse Vader op worden gedragen. Een plek waar de zielen van gestorvenen tot het hiernamaals worden opgedragen. Maar ook worden er huwelijken voltrokken.

Het huwelijk is een constitutie dat permanentie belooft. Meeste huwelijken worden voltrokken in de veronderstelling dat kinderen verwekt zullen worden.

Als wij uiteindelijk sterven zijn onze kinderen en onze geschiedenis het grootste en vaak het zuiverste nalatenschap.

Met de tentoonstelling:trachtte ik u te laten waarnemen door het kijkers van mijn ziel. Om het voetpad, waar mijn scharlaken rood draadje heen leidt, te volgen om zo ook misschien iets van zich zelf te herontdekken.

Voor een familiefeest keerde ik in de lente van 2007 terug naar mijn geboortegrond; niets wetende dat ons thuis een week eerder door een hels vuur in puin was gelegd. Een dakloze ruïne, met een eindeloos wolkenhemel als dak. Tot as verpoederde gele houten vloeren, zwart verkoolde kozijnen staarden mij als vaagweg bekend aan. Versplinterde zilveren wazige ruiten ogen doortrokken met kraaienpootjes gaf ieder detail geluidloos door.

‘n Thuis tot in haar diepste wezen kaal gestroopt!. En toch was zij beeldschoon. Door het vuur was zij gelouterd en gezuiverd. De verloren geesten van latere inwoners waren er niet meer. Dit huis was weer van ons!

Door de lens van mijn camera dwaalde ik zoekend door de tot as verpoederde walmen van herinneringen en herontdekten schatten van ontelbaar waarde. Een Afrikaans licht dat alle kleuren van de regenboog opdringt op de sensor. Laag voor laag schilferde onze levensverloop los uit iedere laag; verf die mijn moeder jaar voor jaar weg had geprobeerd te schilderden.

Lees meer >> | 1156 keer bekeken

something about doors

Are doors there to be closed or to be left opened?

Why are we always leaving a back door open or an open door behind?

Which things should be done behind closed doors?

My door always stands open for you. There are so many sayings about doors:

He is standing behind the door

Death is knocking at my door.

She is as flat as a door

If the eyes are the windows of the sole, are we double minded because a house most often have a front and back door. Is life not less complicated if we only have one option? Would we be different if we were brought up in a home with only one door?

When I grew up I have build a home with 12 doors which lead to the out side.

For many people it was a home with 12 doors towards the inside.

1.There was a door for everybody who needed to feel welcome.

2.There was a door for the clients.

3.There was one large door for the Tiburon.

4.Another door for the pottery students.

5.A door to Bella’s castle

6.The door to the guest apartment which also led into the Turkish bathroom and home

7.The see-through slidingdoor which connected the inside with the outside entertainment

8.The door from the black bathroom onto the outside entertainment area.

9.The hidden door from the closet where the sun could be switched on and of if the inhabitant could not face reality TV of Eversdal.

10.The Deserted door which used to be the old family room door were for some reason always knocked on during Christmas, Easter or Pinkster by the deserted and hungry, or when emergency called.

11.The old front door changed position with a 90 degree swing from corner to corner where children could come and go unseen.

12. The balcony door which allowed the rain to walk in for a gentle or stormy conversation.

This was my orange home in Africa with the purple roof and green window frames. It was my castle and a heaven to the lost. There were always food for the hungry and colors of drink to the thirsty. A bed for the tired and an ear to those who wanted to be heard. A fire to warm up the cold and a fridge to feed the army.

Lees meer >> | 1242 keer bekeken

Genesis 3 The fall of Man

Often when I photograph a lost poppy in the field it looses almost all its leaves before I leave. Like man he is not excluded from the merciless winds of war that surround us. This is also the reason why the poppy is associated with war, especially the Great War (1914-1918) Myth tells that poppies grows in ground where blood is shed. That’s why they are red.  If you don’t believe me take a trip up the Western Front during summer!

War breeds in the womb. War starts at home. Our children see us fighting each other. Where there is war there are scrupulous tyrants. War is blood. War is endless It is red. war is barbwire and trench filled carcasses! I feel grieve, pain and poverty. Humiliation, separation and starvation, a desperate desperation to the mercy of God to release us from the hell we created from out paradise!  Did man learn anything from it? I doubt it because history have proved to continuously repeat itself

Why are we continuously in war? Could it be out of jealousy? The serpent wanted to be better than his Creator. Kian was jealous of Able because God did not favor his offer. Sara of Hagar because of an innocent child; Saul of David because he was a man after God’s own heart. Even David’s own son wanted to kill him for the crown.

We are created in the image of God but the disobedience of man separates him from the divine protection. Of his Creator; separates us from each other; from our loved ones. Our disobedience makes us as fragile as the tiny red poppy, and strips us naked

When my first poppy bloomed I was as eager as the parent of a first born to photograph it down to the finest details. From its little head down to the tiniest toe. To my utmost shock this firstborn had the physical characteristics of a serpent. But like any mother heart you accepted it and knew it was the most beautiful gift you ever received.

I picked every little poppy and treasure it inside the safety of a home made from stone. But not even the safest home could prevent my little poppy from rot and decay. I had to clean it up; that is what you are suppose to do with dead flowers; dead things. That’s where I learn what the law of harvest really means: As you sow you will reap. When you sow you spread a seed of hope. Hope often does not bring you very far but it is a good companion. I left it on the little glass table for month. I wanted to see it return from where it came from. This whole process made me realize that we are indeed as the little flower from the Bible. We can die suddenly; but even if we grow weary and fall apart we are still beautiful because we have to die to live. The moment when you are born you are already starting to die.

Question: Why did the serpent chose to deceive the woman and not Adam?

Lees meer >> | 2774 keer bekeken

krantenartikel

Lees meer >> | 1116 keer bekeken

workshop

kinderworkshop in de biblioteek in Krimpen a/d Lek met Ina Hoeneveld

Lees meer >> | 1163 keer bekeken

Het huis van mijn vader

Het huis van mijn vader

Ik fotografeer vaak dingen die mij herinneren aan mijn dierbaren, zoals mijn geboortehuis. Met deze fotoserie tracht ik, om door middel van een camera, objectief mijn mens zijn vanaf kindsbeen in termen van zichtbare vergankelijkheid op een zeer persoonlijke manier vast te leggen.

Woningen, door aardse vaderen geschapen, zijn zo schoon en mooi in het begin. Maar zoals ook bij de mens, begint het verval al tijdens het moment van geboorte.

Toch zit er een onlosmakelijke schoonheid verweven in het verval en de aftakeling (verwering).Denk maar aan de mystieke schoonheid van een verlaten ruïne.

Aan de schoonheid, die het verweerde gelaat van een negentigjarige uitstraalt in al zijn pijn Aan de belofte van een nieuw leven, die als een bloem verdort en afsterft.

Maar zoals ook al op aarde gebeurt, wij laten altijd iets tot herleving achter!

Tijdens de lente van 2007 keerden wij, na 30 jaar, terug voor een familiefeest naar onze geboortegrond tussen Lindley en Edenville, Provincie van de Oranje Vrijstaat, Zuid Afrika. Ons ouderlijke huis lag op een boerderij met eindeloze vlakten en zilveren waterstromen. Het huis dat mijn vader bouwde in de jaren veertig voor Johanna Margaretha du Plessis.

Een week voor dit familiefeest waren de gigantisch grote bloekombomen, die het huis omringden, de stille getuigen van het helse vuur, dat ons eerste thuis in puin legde. Een dakloze ruïne stond ons te wachten.

Wij werden verwelkomd door de verkoolde voordeur die wagenwijd openstond. De tot as verpulverde gele, houten vloeren” lokten ons naar binnen. Zwart verkoolde kozijnen staarden ons vaag bekend aan. Met een innerlijke drang strompelden wij naar binnen, door de gangen van een voorbije jeugd. De versplinterende, zilverwazige kraaienpootjes in het ruiten probeerden de intensiteit van het vuur door te vertellen zo als over enthousiast kinderen.

Wat een herontdekking. Dit was onvoorstelbaar! Vernietig! Verwoest! Een waardeloze ruïne! ”.Ons thuis tot in haar diepste wezen kaal gestroopt. Tot op de bodem verzengt . Met een eindeloze, blote, blauwe hemel als dak.

Maar het vuur had het huis ook gelouterd en gezuiverd. Dit huis was weer van ons! De achtergebleven geesten van latere inwoners waren er niet meer.

Samen met mijn camera dwaalde ik al zoekend door de tot as verpoederde walmen van herinneringen en vond schatten van ontelbare waarde. Een ongelooflijke lichtinval van boven af riep smachtend om mijn aandacht. Een Afrikaans licht, dat alle kleuren van de regenboog opdrong aan het oog van mijn camera”. Door de hitte van dit vuur waren alle lagen verf, die mijn moeder door de jaren heen op de wanden had geschilderd, aan het afschilferen. Laag voor laag werd een geschiedenis van onze levenslijn al schilferend ontbloot. Wij bewonderden in een zwijgende stilte, hoe zij, net als Picasso, verschillende kleurperioden uit het diepst van haar ziel had beleefd. Het vuur ten spijt, zijn ze bewaard gebleven.

Wij loerden van binnen naar buiten door de gesprongen vensters. Met ieder klik van de camera zwaaiden er deuren open en dicht en kreeg ieder deur zijn naam? Zodat wij op een door God gekozen dag, door het purper en puin van onze levensloop zomaar maar konden binnenlopen zonder aan te kloppen. Wat een erfenis! Een erfenis zo puur, zo zuiver en authentiek. Wij liepen, door de tijd heen, voor een wijl, terug naar ons verleden. Een mooie tijd, toen wij nog kinderen waren…Onschuldig en vol verwachting...Gevuld met vrede, vreugde, liefde en hoop op een mooie toekomst. In mijn verbeelding hoorde ik onze klaterende lach weer klinken, spelend onder de bloekombomen.

Maar aan alles komt een einde. Het is deel van leven…verval is ook deel van het leven. Daarom is verval ook mooi. Zo ook het einde van het verval, de dood.

Lees meer >> | 2766 keer bekeken